Η αρθροσκόπηση της ποδ/κής άρθρωσης, όπως όλες οι αρθροσκοπήσεις, είναι ελάχιστα επεμβατικές μέθοδοι διάγνωσης και θεραπείας προβλημάτων ή παθήσεων των αρθρώσεων.
Αρθροσκόπηση Ποδοκνημικής Άρθρωσης
Αρθροσκόπηση Ποδ/κής Άρθρωσης
Η επέμβαση αυτή περιλαμβάνει μικρές οπές στο δέρμα σαν πύλες εισόδου, από τις οποίες εισάγεται το αρθροσκόπιο, ένα όργανο με αρκετούς μικροσκοπικούς φακούς που συνδέεται με οθόνη, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα της εξέτασης της άρθρωσης με μεγάλη λεπτομέρεια. Από τις άλλες πύλες εισόδους εισάγονται αρθροσκοπικά εργαλεία οπότε η επέμβαση από διαγνωστική μπορεί να γίνει και θεραπευτική.
Οι ασθενείς μπορούν να επωφεληθούν από αυτή τη “key hole surgery” γιατί έτσι δημιουργούνται μικρότερες βλάβες των ιστών, μείωση του χρόνου ανάρρωσης, λιγότερες ουλές και λιγότερο μετεγχειρητικό πόνο, με σαφώς καλύτερη οπτική επαφή στο εσωτερικό της άρθρωσης.
Ειδικά στη ποδ/κή άρθρωση, η αρθροσκόπηση έχει εφαρμογή στις εξής περιπτώσεις:
Διαγνωστική αρθροσκόπηση για αδιάγνωστα προβλήματα της άρθρωσης
Σύνδρομο Πρόσκρουσης. Εδώ πρόκειται για επακόλουθο κάποιου παλαιότερου τραυματισμού, συνήθως διαστρέμματος πριν 2-4 μήνες. Οφείλεται στη ανάπτυξη υπερτροφικού συνδέσμου ή ουλής ή και ακόμα ίνωσης, μετά από διάστρεμμα, που προκαλεί πόνο κυρίως στη φόρτιση και άσκηση με δημιουργία υδράρθρου (συλλογή υγρού στην άρθρωση). Η μαγνητική τομογραφία μπορεί να είναι βοηθητική στο να απεικονίσει την βλάβη, αλλά και όχι. Η θεραπεία είναι ο αρθροσκοπικός καθαρισμός των ινώσεων ή της υπερτροφικής ουλής.
Αρθροσκοπική Εικόνα Συνδρόμου Πρόσκρουσης
Σύνδρομο Πρόσκρουσης μετά απο Αρθροσκοπικό Καθαρισμό
Οστεοχόδρινη βλάβη (ΟΧΒ). Και εδώ πρόκειται για επακόλουθο παλαιότερου διαστρέμματος, όπου ο αρχικός ακτινολογικός έλεγχος δεν έδειξε τον τραυματισμό. Η διάγνωση τίθεται με απλή ακτινογραφία ή σε πρώιμα στάδια με μαγνητική τομογραφία. Η θεραπεία είναι μάλλον χειρουργική/ αρθροσκοπική και εξαρτάται από το μέγεθος της βλάβης και το στάδιο. Δηλ. η θεραπεία μπορεί να είναι αρθροσκοπικοί τρυπανισμοί για αύξηση αιμάτωσης σε αρχικό στάδιο. Ακολούθως μπορεί να είναι απλός καθαρισμός του ελεύθερου σώματος. Σε πιο βαριές περιπτώσεις με έλλειμμα μεγάλου κομματιού μπορεί να γίνει αυτόλογη μεταμόσχευση οστεοχόνδρινων τμημάτων (OATS/ Mosaic Plasty).
Ακτινογραφία με Οστεοχόνδρινο Κάταγμα
Αρθροσκοπικές Επεμβάσεις
Αρθροσκοπικός Καθαρισμός Οστεοχόνδρινης Βλάβης
Οστεοχόνδρινη Βλάβη μετά την Αφαίρεση του ελεύθερου σώματος
Σε υμενίτιδες όπου χρήζουν υμενεκτομής ή λήψη βιοψίας.
Σε αρθρίτιδες (λοιμώδης) για έκπλυση της άρθρωσης
Για αφαίρεση οστεοφύτων κυρίως σε ποδοσφαιριστές μετά από επαναλαμβανόμενους μικροτραυματισμούς.
Για αρθροσκοπική αρθρόδεση της ποδ/κής άρθρωσης σε προχωρημένα στάδια οστεοαρθρίτιδας.
Η οστεοαρθρίτιδα της ποδ/κής άρθρωσης δεν είναι αρκετά συχνή. Εμφανίζεται συνήθως σα μετατραυματική οστεοαρθρίτιδα στα πλαίσια καταγμάτων στη περιοχή. Η θεραπεία στα αρχικά στάδια είναι συντηρητική, όπως σε άλλες αρθρώσει. Σε προχωρημένα στάδια η θεραπεία είναι χειρουργική, όπου ανάλογα της περίπτωσης γίνεται αρθρόδεση, ανοικτά ή αρθροσκοπικά, ή ολική αρθροπλαστική της ποδ/κής άρθρωσης.
Πλατυποδία ονομάζεται η παραμόρφωση κατά την οποία η ποδική καμάρα εμφανίζεται ελαττωμένη και φθάνει να αγγίζει το έδαφος. Η παραμόρφωση αυτή συνήθως συνοδεύεται με την βλαισή θέση της πτέρνας ( να γέρνει προς τα μέσα), οπότε η όλη εικόνα ονομάζεται βλαισοπλατυποδία. Η παραμόρφωση αυτή εμφανίζεται πολύ συχνά στα παιδία. Ευτυχώς όμως, δεν πρόκειται βασικά για πάθηση, αλλά για παραμόρφωση που ξεπερνά μεν τα φυσιολογικά όρια, αλλά δεν φθάνει τα παθολογικά.Η πλέον συχνή μορφή είναι η Χαλαρή Βλαισοπλατυποδία (Hypermobile Flat foot). Εδώ πρόκειται για την παραμόρφωση κατά την οποία ο ασθενής, συνήθως παιδί, εμφανίζει την εικόνα της πτώσης της ποδική καμάρας και στα δύο πόδια σε όρθια θέση, δηλ. σε θέση που τα πόδια λαμβάνουν το βάρος του σώματος, ενώ σε ανύψωση στις μύτες των ποδιών, ή σε ύπτια θέση σχηματίζεται η ποδική καμάρα. Επίσης σε παθητική έκταση του μεγάλου δακτύλου σχηματίζεται η ποδική καμάρα. Ο ασθενής είναι χωρίς συμπτώματα. Οι αιτίες βρίσκονται είτε σε χαλαρούς συνδέσμους, είτε σε αυξημένο συγκριτικά λίπος στη περιοχή των ποδιών στα νήπια. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός της χαλαρότητας και της διόρθωσης της παραμόρφωσης. Αυτή η κατάσταση δεν χρειάζεται ειδική θεραπεία, ίσως, σε νεαρή ηλικία η υποστήριξη της ποδικής καμάρας και η διόρθωση της θέσης της πτέρνας με ειδικούς πάτους.Στις περιπτώσεις κατά τις οποίες η παραμόρφωση δεν διορθώνεται και ιδιαίτερα σε ασθενείς που αναφέρουν συμπτώματα ( πόνος, εύκολη κούραση κλπ) τότε πρέπει να αποκλεισθούν οι εξής καταστάσεις:
Συγγενής κάθετος αστράγαλος (congenital vertical talus) είναι μια μορφή της πλατυποδίας, ευτυχώς αρκετά σπάνια, που είναι συνήθως εμφανής κατά τη γέννηση και τη βρεφική / νηπιακή ηλικία. Η κλινική εικόνα είναι χαρακτηριστική με την αναστροφή της ποδικής καμάρας και η διάγνωση τίθεται με τον ακτινογραφικό έλεγχο. Η θεραπεία είναι πάντοτε χειρουργική και ιδανικά πριν το δεύτερο έτος της ηλικίας.
Ύπαρξη οστικής γέφυρας στα οστά του ταρσού (Tarsal coalition). Πρόκειται για δύσκαμπτη βλαισοπλατυποδία, που μπορεί να εμφανίζει και πόνο στη περιοχή του οπισθίου ποδιού. Οι ασθενείς συνήθως είναι ηλικίας 8-15 ετών και χαρακτηριστικό είναι η σπαστικότατα που υπάρχει στους περονιαίους τένοντες (Peroneal Spastic Flat – Foot). Η αιτία της πάθησης είναι η ύπαρξη οστικών γεφυρών στα οστά του ταρσού. Πλέον συχνή γέφυρα είναι η αστραγαλοπτερνική, η πτερνοσκαφοειδής και η αστραγαλοσκαφοειδής. Η ανωμαλία υπάρχει κατά τη γέννηση, αλλά αρχίζει να παρουσιάζει συμπτώματα όταν η μη φυσιολογική σύνδεση των οστών από συνδετικό ιστό μετατρέπεται σε ινοχόνδρινο δύσκαμπτο ιστό με αποτέλεσμα το περιορισμό των κινήσεων των οστών του ταρσού. Η διάγνωση τίθεται με ακτινογραφικό έλεγχο ή αξονική τομογραφία. Η θεραπεία αρχικά είναι συντηρητική και σε μη βελτίωση των συμπτωμάτων, γίνεται χειρουργική αφαίρεση της οστικής γέφυρας.
Επίκτητη Βλαισοπλατυποδία ένεκα αδυναμίας οπίσθιου κνημιαίου τένοντα (Tibialis Posterior Dysfunction). Πρόκειται για επίκτητη παραμόρφωση, με προοδευτικό χαρακτήρα, συνήθως στο ένα πόδι, που συνοδεύεται με πόνο κατά μήκος του οπισθίου κνημιαίου τένοντα. Είναι η πιο συχνή αιτία επίκτητης πλατυποδίας σε ενήλικες. Η αιτία είναι η αδυναμία του τένοντα να ενισχύει τη στήριξη της ποδικής καμάρας. Η αδυναμία αυτή προέρχεται αρχικά ένεκα τενοντίτιδας, που αργότερα οδηγεί σε ρήξη του τένοντα και αργότερα εγκαθίσταται δυσκαμψία. Η διάγνωση τίθεται με τη κλινική εξέταση και πιθανόν επιβεβαίωση με μαγνητική τομογραφία. Η θεραπεία είναι ανάλογη του σταδίου της πάθησης. Αρχικά συντηρητική, και σε μη βελτίωση χειρουργική. Καθαρισμός του τένοντα, ενίσχυση του τένοντα με τενοντομεταφορά του Μακρού καμπτήρα των δακτύλων και σε δυσκαμψία διενεργούνται αρθροδέσεις.
Βλαισοπλατυποδία στα πλαίσια φλεγμονωδών αρθρίτιδων ή τραυματισμών. Αυτή η οντότητα περιλαμβάνει τις επώδυνες, δύσκαμπτες πλατυποδίες στα πλαίσια φλεγμονωδών καταστάσεων στη περιοχή ή στα πλαίσια οξέων τραυματισμών ή και ακόμα στα πλαίσια μετατραυματικών καταστάσεων.
Η παραμόρφωση του βλαισού μεγάλου Δακτύλου, κοινώς “Κότσι” ή Hallux Valgus, είναι η πιο συχνή παραμόρφωση του μυοσκελετικού συστήματος.
Σχηματική Εικόνα Βλαισού Μεγάλου Δακτύλου
Φωτογραφία Βλαισού Μεγάλου
ΔακτύλουΠρόκειται για την δημιουργία κάλλου (bunion) στη έσω πλευρά της μεταταρσιοφαλαγγικής (ΜΤΦ) άρθρωση του μεγάλου δακτύλου, με συνοδό απόκλιση του μεγάλου δακτύλου προς τα έξω.
Βλαισός Μέγας Δάκτυλος με τις παραμορφώσεις
Εικόνα Βλαισού Μεγάλου ΔακτύλουΗ παραμόρφωση αυτή εμφανίζεται μόνο σε πληθυσμούς που φοράνε παπούτσια και υπάρχει οικογενειακό ιστορικό στο 60% των περιπτώσεων. Η παραμόρφωση συνήθως είναι προοδευτική, ιδιαίτερα όταν υπάρχει οικογενειακό ιστορικό και μη φυσιολογική σχέση της ΜΤΦ άρθρωσης. Εμφανίζεται συνήθως και στα δύο πόδια.Οι ασθενείς ζητάνε ιατρική βοήθεια είτε ένεκα της παραμόρφωσης (κοσμητικοί λόγοι), είτε ένεκα πόνου στο κότσι, είτε ένεκα συνοδού μεταταρσαλγία ( πόνος στις κεφαλές των μεταταρσίων οστών στη πελματιαία επιφάνεια).Η παθογένεια της πάθησης οφείλεται κυρίως στην μεγάλη απόκλιση του 1ου μεταταρσίου οστού προς τα έσω – ραιβό 1ο μετατάρσιο, (μεγάλη 1η διαμετατάρσια γωνία -πέραν του φυσιολογικού που είναι περίπου 8-10 μοίρες) γεγονός που αναγκάζει το μεγάλο δάκτυλο να αποκλίνει προς τα έξω. Επιπρόσθετα υπάρχει διαπλάτυνση του προσθίου ποδιού (splaying of the fore-foot).
Ακτινογραφία μετις πλέον βασικές γωνίεςΗ θεραπεία στα αρχικά στάδια επικεντρώνεται στην αποφυγή στενών- μυτερών παπουτσιών που να πιέζουν το μεγάλο δάκτυλο προς τα έξω, καθώς επίσης αποφυγή πίεσης επί του κάλλου.Γενικά όμως η θεραπεία κατά βάση είναι χειρουργική. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι για τη χειρουργική θεραπεία της πάθησης αυτής έχουν περιγραφεί πάνω από 120 χειρουργικές τεχνικές, πράγμα που αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει συγκεκριμένη τεχνική που μπορεί να εφαρμοστεί σε όλες τις περιπτώσεις.Έτσι λοιπόν κατά το σχεδιασμό της επέμβασης θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη οι ακτινογραφίες, με τις τιμές των διαφόρων γωνιών, σημείο πόνου, η ύπαρξη ή όχι μεταταρσαλγίας, η βαρύτητα της παραμόρφωσης κλπ. Γενικά η επέμβαση χωρίζεται σε τρία στάδια:
Αφαίρεση του κάλλου ή εξόστωσης
Χαλάρωση των έξω θυλακικών στοιχείων για να επιτρέψουν την διόρθωση της θέσης του μεγάλου δακτύλου και
Οστεοτομία 1ου μεταταρσίου. Ανάλογα της γωνίας απόκλισης της 1ης διαμετατάρσιας γωνίας, διενεργείται οστεοτομία είτε στο περιφερικό άκρο, είτε στο κεντρικό άκρο , είτε ακόμα στη διάφυση του 1ου μεταταρσίου οστού.
Η συγκράτηση γίνεται συνήθως με μικρές βίδες που δεν χρειάζονται να αφαιρεθούν αργότερα.
Αφαίρεση Εξόστωσης
Οστεοτομία 1ου Μεταταρσίου
Συνολική Διόρθωση Η βάδιση αρχίζει αμέσως με γύψινους νάρθηκες ή με ειδικά παπούτσια για περίπου 6 εβδομάδες. Πιθανόν μετά, να χρησιμοποιηθούν νυκτερινοί νάρθηκες για περίπου 3-4 μήνες.
Μετεγχειριτικό Παπούτσι
Νυκτερινός νάρθηκαςΤα αποτελέσματα είναι αρκετά καλά και η πιθανότητα επαναδημιουργία της παραμόρφωσης ελάχιστη αν εφαρμοστούν οι γενικές αρχές θεραπεία της πάθησης.Ο ασθενής επανέρχεται στις φυσιολογικές του δραστηριότητες μετά την πάροδο περίπου 2-3 μηνών.
Πρόκειται για πάθηση που προκαλεί πόνο με δυσκαμψία στη μεταταρσιοφαλαγγική (ΜΤΦ) άρθρωση του μεγάλου δακτύλου. Μοιάζει αρκετά με Βλαισό μέγα Δάκτυλο, και πολλές φορές συνυπάρχουν. Εμφανίζεται σε όλες τις ηλικίες από 15 ετών και άνω.
Δύσκαμπτος Μεγάλος Δάκτυλος
Δύσκαμπτος Μεγάλος Δάκτυλος
Οι αιτίες συνήθως είναι η οστεοαρθρίτιδα στην ΜΤΦ άρθρωση, τραυματισμοί στην άρθρωση αλλά ακόμα και η οστεοχονδρίτιδα.
Οστεοαρθρίτιδα που προκαλεί Δύσκαμπτο Μεγάλο Δάκτυλο
Οστεοαρθρίτιδα που προκαλεί Δύσκαμπτο Μεγάλο Δάκτυλο
Κλινικά εμφανίζεται πόνος στην άρθρωση, με δημιουργία εξόστωσης (κότσι) κυρίως στην ραχιαία επιφάνεια.
Υπάρχει δυσκαμψία στην άρθρωση, η οποία είναι προοδευτική με τη πάροδο του χρόνου.
Δυσκαμψία στην άρθρωση
Η θεραπεία αρχικά είναι συντηρητική. Γίνεται προσπάθεια ανακούφισης των συμπτωμάτων την χρήση αντιφλεγμονωδών φαρμάκων. Αργότερα μπορεί να επιχειρηθεί τοπική έκχυση στεροειδών μέσα στην άρθρωση.
Σε μη βελτίωση των συμπτωμάτων εφαρμόζεται χειρουργική θεραπεία. Επιλογές είναι η Χειλεκτομή (αφαίρεση οστεοφύτων) για αύξηση της κίνησης και να κερδηθεί χρόνος , η αρθροπλαστική και η αρθρόδεση της άρθρωσης για ανακούφιση του πόνου.
Ο όρος μεταταρσαλγία χρησιμοποιείται για πόνο στη περιοχή των κεφαλών των μεταταρσίων οστών και γενικότερα στη περιοχή του προσθίου ποδιού. Αποτελεί το πλέον συχνό σύμπτωμα πολλών και διαφορετικών παθήσεων με ποικίλη αιτιολογία. Η αιτιολογία μπορεί να οφείλεται σε αρκετές καταστάσεις.
Η κλασσική μεταταρσαλγία παρουσιάζεται με πόνο στις κεφαλές των μεταταρσίων στη πελματιαία επιφάνεια του ποδιού, και με επιπρόσθετη δημιουργία υπερκερατώσεων ( κάλλων) στην περιοχή. Η αιτιολογία αυτής της μορφής οφείλεται σε διαταραχή της ισορροπίας των αυτοχθόνων μυών του ποδιού με αποτέλεσμα το υπερξάρθρημα των αρθρώσεων και τη προπέτεια των κεφαλών των μεταταρσίων προς το πέλμα. Αυτή η προπέτεια προκαλεί πίεση και πόνο στο πέλμα κατά την βάδιση και ακολούθως την υπερκεράτωση. Στη θεραπεία πρέπει να ληφθούν υπόψη οι όλες άλλες τυχόν παραμορφώσεις του ποδιού όπως πχ βλαισός μέγας δάκτυλος, μήκος μεταταρσίων οστών κλπ.Η θεραπεία στα αρχικά στάδια είναι συντηρητική, με προσπάθεια αποφόρτιση της περιοχής με ειδικούς πάτους που ανυψώνουν τις κεφαλές των μεταταρσίων.Σε περίπτωση αποτυχίας τότε εφαρμόζονται χειρουργικές τεχνικές για ανύψωση των κεφαλών των μεταταρσίων. Πολύ μοντέρνα τεχνική με άριστα αποτελέσματα είναι η οστεοτομία Weil
Η μεταταρσαλγία μηχανικής αιτιολογίας οφείλεται σε διάφορες καταστάσεις που προκαλούν ανώμαλη κατανομή του σωματικού βάρους. Τέτοιες καταστάσεις είναι η ελάττωση της ποδικής καμάρας, βράχυνση του μεγάλου δακτύλου, συνήθως μετά από αποτυχημένη επέμβαση για βλαισό μέγα δάκτυλο, χρήση μη ορθών υποδημάτων, παραμορφώσεις δακτύλων όπως γαμψοδακτυλία κλπ. Η θεραπεία είναι ανάλογη της αιτιολογίας.
Η Οστεοχονδρίτιδα της κεφαλής του 2ου μεταταρσίου ( Freiberg’s Disease) εμφανίζεται με πόνο και ελαφρού βαθμού οίδημα στη εν λόγω περιοχή. Η ακτινογραφία είναι διαγνωστική για την πάθηση. Η θεραπεία αρχικά είναι συντηρητική με αποφόρτιση της περιοχής και σε επιμονή των συμπτωμάτων χειρουργική.
Τα κατάγματα κόπωσης (Stress fractures) εμφανίζονται συνήθως στο 2ο ή στο 3ο μετατάρσιο οστού μετά από αυξημένη κόπωση. Η διάγνωση τίθεται με την ακτινογραφία, η οποία στο αρχικό στάδιο μπορεί να είναι αρνητική, οπότε πρέπει να επαναληφθεί σε 2-3 εβδομάδες. Η θεραπεία είναι συντηρητική με απλή αποφόρτιση και ξεκούραση.
Το Νεύρωμα Morton είναι η δημιουργία καλοήθους όγκου – διόγκωσης του κοινού δακτυλικού νεύρου συνηθέστερα στο 3ο μεσοδακτύλιο χώρο. Η διόγκωση μπορεί να προέρχεται από τραυματισμό ή πολλαπλούς μικροτραυματισμούς. Ο ασθενής αναφέρει πόνο και αιμωδίες στα δάκτυλα των ποδιών κυρίως σε όρθια θέση φορώντας τα παπούτσια του, και στη κλασσική περίπτωση ο πόνος να βελτιώνεται με την αφαίρεση των παπουτσιών. Η θεραπεία συνήθως είναι χειρουργική.
Αρθρίτιδα στις μετατάρσιο-φαλαγγικές αρθρώσεις, κυρίως ρευματοειδούς αιτιολογίας, μπορεί να είναι αιτία μεταταρσαλγίας. Πολλές φορές μπορεί η πάθηση να ξεκινά από τις εν λόγω αρθρώσεις οπότε η διάγνωση γίνεται δύσκολη.
Φλεγμονή στα σησαμοειδή οστά του μεγάλου δακτύλου, ή ακόμα και κάταγμα στα σησαμοειδή οστάρια μπορεί να προκαλέσουν μεταταρσαλγία.
Ο πόνος στο πίσω μέρος του ποδιού είναι αρκετά συχνός και οφείλεται σε πολλές καταστάσεις. Εκτός από τις μηχανικές αιτιολογίες, ο πόνος στο πίσω μέρος της πτέρνας μπορεί να οφείλεται κυρίως σε:
1. Αποφυσίτιδα έλξεως (Traction Apophysitis – Sever’s Disease). Αυτή είναι μία κατάσταση που εμφανίζεται στα παιδιά ηλικίας γύρω των 10 ετών. Οφείλεται συνήθως σε μικροτραυματισμούς έλξεως της κατάφυσης του Αχίλλειου τένοντα, (αυξημένες καταπονήσεις έλξεως), που σε αυτή την ηλικία είναι ακόμα απόφυση, δηλ δεν έχει ακόμα ενσωματοθεί/ οστεοποιηθεί στη πτέρνα.
Η θεραπεία είναι συντηρητική με ανύψωση της πτέρνας με ειδικό πατάκι στο παπούτσι, ξεκούραση και σε σοβαρές καταστάσεις πιθανόν αντιφλεγμονώδη αγωγή.
2. Ορογονοθυλακίτιδα πτέρνας είναι φλεγμονή στον ορογόνο θύλακα της πτέρνας στη κατάφυση του αχίλλειου τένοντα. Αυτή εμφανίζεται συνήθως με διόγκωση και μικρή προπέτεια στη περιοχή, και δυσκολεύει τον ασθενή στην υπόδηση. Σπανιότερα η αιτία μπορεί να οφείλεται σε υπερμεγέθη φύμα της πτέρνας.
Ορογόνοι θύλακες γύρω απο την κατάφυση του Αχιλλείου τένοντα
Η θεραπεία ως επί το πλείστο είναι συντηρητική. Περιλαμβάνει τοποθέτηση ψυχρών επιθεμάτων, χρήση αντιφλεγμονωδών επιθεμάτων και φαρμάκων, καθώς επίσης και φυσιοθεραπεία. Σε μή βελτίωση εφαρμόζεται χειρουργική θεραπεία για καθαρισμό του ορογόνου θύλακα, αλλά κυρίως για σμίκρυνση του φύματος της πτέρνας.
3. Ο πόνος στη πελματιαία επιφάνεια της πτέρνας συνήθως οφείλεται σε Πελματιαία Απονευρωσίτιδα (Plantar Fasciitis). Πρόκειται για φλεγμονή έλξεως της πελματιαίας απονεύρωσης που εκτείνεται από τη πτέρνα μέχρι τα δάκτυλα. Χαρακτηριστικός είναι ο πόνος στη φόρτιση κατά τα πρώτα βήματα το πρωί . Η ακτινογραφία συνήθως δείχνει την λεγόμενη “άκανθα”. Δηλ εναπόθεση ασβεστώσεων στην προσπάθεια ο οργανισμός μας να επουλώσει τις μικρορήξεις της πελματιαίας απονεύρωσης
Η θεραπεία είναι κυρίως συντηρητική με αντιφλεγμονώδη αγωγή, ειδικούς πάτους για αποφόρτιση της περιοχής και φυσιοθεραπεία. Σε αποτυχία της θεραπείας ενδείκνυται η τοπική έκχυση στεροειδών.
Σε αποτυχία της συντηριτικής θεραπείας, εφαρμόζεται χειρουργική θεραπεία. Διενεργείται διατομή της πελματιαίας απονεύρωσης είτε ανοικτά, είτε ενδοσκοπικά.
Η ενδοσκοπική διατομή παρέχει αρκετά πλεονεκτήματα γιατί διενεργείται με δύο μόνο μικρές τομές, έχει πολύ πιο γρήγορη ανάρρωση, και λιγότερο μετεγχειρητικό πόνο. Ο ασθενής βαδίζει αμέσως με μερική φόρτιση για μία περίπου εβδομάδα και ακολούθως προοδευτική φόρτιση. Σε διάστημα 2- 3 εβδομάδων ο ασθενής αναρρώνει πλήρως.
Σπανιότερα ο πόνος στη πελματιαία επιφάνεια της πτέρνας μπορεί να προέρχεται από το λιπώδες σώμα της πτέρνας, κατάσταση κατά την οποία υπάρχει διαχωρισμός του λιπώδους σώματος από το οστού. Αυτό προέρχεται είτε από οξύ τραυματισμό, είτε από πολλαπλούς μικροτραυματισμούς. Η θεραπεία είναι συντηρητική με αποφόρτιση της περιοχής με μαλακά υποδήματα και αντιφλεγμονώδη αγωγή.
Το διάστρεμμα της ποδοκνημικής άρθωσης είναι ο πιο συνηθισμένος τραυματισμός στη περιοχή του ποδιού. Πρόκειται για τραυματισμό με βίαια μετατόπιση του ποδιού προς τα μέσα με αποτέλεσμα την κάκωση των συνδέσμων γύρω από την ποδοκνημική άρθρωση. Χαρακτηριστικό είναι το φούσκωμα που επέρχεται σε διάστημα μερικών ωρών και λίγο αργότερα εκχυμώσεις με αιμάτωμα.
Η κάκωση αυτή μπορεί να κυμαίνεται, ανάλογα της βαρύτητας του τραυματισμού, από απλή θλάση/ διάταση μέχρι πλήρη ρήξη των συνδέσμων. Συνήθως πρόκειται για διάταση/ μερική ρήξη των συνδέσμων. Ο πλέον επιρρεπής σύνδεσμος, που τραυματίζεται πρώτος είναι ο πρόσθιο αστραγαλοπερονιαίος σύνδεσμος.
Η θεραπεία του διαστρέμματος είναι συντηρητική με άμεση τοποθέτηση ψυχρών επιθεμάτων, ανύψωση του σκέλους, και παυσίπονα φάρμακα. Ακολούθως γίνεται επίδεση της περιοχής, ή εφαρμόζεται ειδικός νάρθηκας που επιτρέπει την κίνηση κάμψης/ έκτασης (πάνω / κάτω), αλλά σταθεροποίει την κίνηση απαγωγής/ προσαγωγής (μέσα / έξω). Με αυτό τον τρόπο δίνεται χρόνος για επούλωση των κακώσεων. Καλό είναι ο ασθενής να χρησιμοποιήσει πατερίτσες για μερική φόρτιση του σκέλους, κυρίως για την αντιμετώπιση του πόνου.
Μετά την πάροδο της οξεία φάσης, εφαρμόζεται φυσιοθεραπεία και προοδευτική φόρτιση. Στόχος της φυσιοθεραπείας είναι η αποκατάσταση των κινήσεων, η ενδυνάμωση των μυών και των τενόντων και τέλος η ιδιοδεκτικότητα.
Γενικά ομιλούντες, και ανάλογα βέβαια της βαρύτητας της κάκωσης, ο ασθενής επανέρχεται στις αθλητικές του δραστηριότητες σε περίοδο 2- 4 εβδομάδων.
Σπανιότερα, σε πλήρη ρήξη όλων των συνδέσμων της ποδ/κής, και κυρίως με ρήξη της περιφερικής κνημοπερονιαίας συνδέσμωσης, εφαρμόζεται χειρουργική θεραπεία. Εδώ γίνεται αποκατάσταση και συρραφή των ραγέντων συνδέσμων.
Σε επιμονή των συμπτωμάτων μετά το πέρας 2- 3 μηνών τότε πρέπει να αποκλεισθεί η πιθανότητα αρχικής οστεοχόνδρινης βλάβης που εύκολα μπορεί να διαφύγει, ή της δημιουργίας συνδρόμου πρόσκρουσης. Η αντιμετώπιση των δύο αυτών καταστάσεων είναι συνήθως αρθροσκοπική.
Σπανιότερα δε, μπορεί να υπάρχει αστάθεια στη ποδ/κή άρθρωση. Η διάγνωση τίθεται με τη κλινική εξέταση και τις συγκριτικές ακτινογραφίες υπό δοκιμασία (stress view). Η θεραπεία της αστάθειας, ανάλογα της βαρύτητας, είναι χειρουργική.
Τα κατάγματα αφορούν τα κατάγματα του κάτω πέρατος της κνήμης, που προέρχονται από άσκηση μεγάλης βίας, και τα κατάγματα των σφυρών, τα γνωστά αμφισφύρια κατάγματα που προέρχονται από στροφικό τραυματισμό. Η θεραπεία των καταγμάτων αυτών ακολουθεί των βασικούς κανόνες αντιμετώπισης καταγμάτων. Τα απαρεκτόπιστα κατάγματα θεραπεύονται συντηρητικά και τα περεκτοπισμένα κατάγματα με ανοικτή ανάταξη και οστεοσύνθεση. Τα πλέον συνήθη κατάγματα είναι τα αμφισφύρια κατάγματα, δηλ κάταγμα του έσω και του έξω σφυρού και κατά βάση η θεραπεία τους είναι χειρουργική.
1. Σφυροδακτυλία/ Clow toes
2. Σύνδρομο ταρσιαίου σωλήνα
created with
Joomla Website Builder .
